පිල්ලමෙන් පිල්ලමට ආදරේ මං සෙවූ
දිගුම පිල්ලම් පිරුණු ඇස් දෙකකි මුලා වූ
ඇඟිල්ලෙන් ඇඟිල්ලට ජීවිතේ දිග සෙවූ
අතක් ඇති අහම්බෙන් නුඹ ඇවිත් තනි කෙරූ
ඉලිප්පෙන නහරයෙත් කලාවක් මං දුටූ
නිමිත්තකි කවියකට විරහවෙන් පණ පෙවූ
අමාවක සඳක පුර පෝ සඳක රැස් තැබූ
මුලාවකි ගණදුරේ ආත්මය තනි කෙරූ
ආදරේ කිය කියා
මැණිකකට සම කෙරූ
දුරැර ගිය පෙම්වතකි
පෙමට අවමන් කෙරූ
රිදෙන තැන් නොරිදෙන්න සීරුවට පුරුද්දා
වළාගැබ හිස්තැනක අඬ සඳක් එල්ලුවා
එලිය නැති තැන්වලට අඬ අඳුර අත වනා
තරු එකක් දෙක තුනක් ඒ අතර විසිරුවා
කොහොමහරි රෑ අහස ලස්සනට සරසලා
තරු එකක් දෙක තුනක් හිතුමතේ යා කරා
රෑ අහසෙ ඉන්නවයි කියපු අය නැති නිසා
රටා ඇඳ ඇඳ මකා දෙතුන්වර පීරුවා
අහම්බෙන් ඇස් දෙකක් රටාවක දිලිසුණා
තරුත් ආගන්තුකයි රහසේම මිමිණුනා
වීණාවී
නැති වීම
තනි වීම
මියැදීම
සුන්දරයි
රෝමාන්තිකය
නුඹ හිමි වීම
(අ)සුන්දරයි
අළු පාට හැන්දෑව
මා බොහෝ
වෙහෙසවයි
අභ්‍යන්තර රිදුම්
පිසඳලනු
අවැසිමයි
මරණීය හාදුවක්
මොහොතකට
අවැසිමයි
හදවතට බොහෝ ළඟ
නුඹ වාරු විය යුතුයි
වීණාවී
සැඟ වුවත් ලෝකයෙන් හැංගිච්ච ඇත්ත
උගුරටත් හොරා බිව් බෙහෙත්මයි තිත්ත
ඇඹුල් කට ගාපු හැමදාම මම ඉම්බ
අන්නාසි ගැටවලත් හැංගුණා තිත්ත
ආදරේ හදවතෙන් දොවා ගත් දාක
හඳ හාවා පැන ගියා අඬ අඬා රෑක
මෝරලා උඹ එද්දි පලාගෙන බොක්ක
අප්පා බුදි රත්තරන් පන්සලේ වලක
කටු ඇනුණු ඇස්වලට වගතුවක් නෑ කීව
පෝය හඳ වගේමයි රත්තරන් සුදු මූණ
ජාතකේ හිස් කොටුව පුරෝගෙන බැබලෙන්න
යශෝධරා වුනා මං උඹත් සසුනට දුන්න
ඉරී වෙන් වී ගියත් ජීවිත මලේ ලස්සන පෙතී
නුබට හැකිනම් මසා ලන්නට බිඳුණු හදවත පිරි පෙතී
දැනීමයි මහ රිදීමයි එක කඳුළෙ තිබුණත් බෙදී
කවුරු කවදානම් දකින්නද රිදුණු තැන් හරි හැටී
මසාලන්නට කිසිත් නැති මුත් පාරන්න බෝ වෙතී
ජීවිතේ මල් හැලුණු දවසක එයත් රිද්දන කටු ඉතී
මට නොහැක තව දරා ඉන්නට ජීවිතේ අත් හැර යමී
තබා සොහොනෙන් ලස්සනම මල් නුඹට නික්මී යා හැකී
වීණාවී
උඩු හුළඟෙ පාවිච්ච පෙම් කතා බොහොමයක්
වැරෙන් ගෙන වළා ගැබ පොළව මත අත හරී
බිඳෙනකොට පිපිරිලා කඳුළු කැට විසිවෙලා
බොහෝ පෙම්වත් කතා අතරමඟ මියයදී
හුළඟ සැරවැර යොදා හදවතම මිටට ගෙන
වේගයෙන් බිම ගසා හිස්තැනක අත හරී
අහම්බෙන් ඔය මූණ වළාවක ඇඳි ඇඳී
ආයෙමත් අකුණකින් දෙකඩ වී දිය වුණී
සංසාරෙ පුරුද්දට තනිය තනි නොකරන්න
සඳ නැතත් සඳ එක්ක තුරුලේම මියැදුණී
බිම ඉඹින මලක් ගැන අඬ අඬා උන් ගහක් අවසාන හුස්ම පොද පොළව මත අත හරී
නුඹව මං ඒ වගේ අත නොහැර නොරිදෙන්න අද නෙමේ හෙටත් මහ සෙනෙහෙන් රැක ගමී
සංසාරෙ දුර වුණත් අල්තාරයේ තරුව නුබ ළඟින් හැමදාම ආදරෙන් පායමී
ඊඟාව මෝසමට සඳ ඒවි මං ළඟට පාළු මේ දුරුත්තම තනිකමෙන් සිප ගමී
වීණාවී
පුස් ගොඩයි දූවිලි මකුළු දැල් වැල් ගොඩයි මේ ලඟදි ඒ ලඟින් කාවෙකුත් ගියා
බිම බලන මගහරින රවන ඔරවන මූණ ඉස්සරට වඩා දැන් හරි වෙනස් වෙලා
පරණ එක හිනාවක් පොතින් බිම වැටුනහම අහම්බෙන් ඇස්වලින් හිනාවක් ගියා
ඉපැරණිම අල්ලාප සල්ලාප බොහොමයක් කන ගාව කොඳුරලා ඈතකට ගියා
හැමදාම හවස්වල ඉර බහින දවස්වල මුහුද ළඟ හවස් වරු ගොඩක් ගත වුණා
ඉතිං එහෙමත් දාක අපි ඉමුද හඳ ගාව හා පැටව් හත් දෙනෙක් වටේටම තියා
කාලෙකට ඉස්සරින් වචන බිම වැටුණේම මම කියන වචනයත් අමතකම වෙලා
දැන් මතක නැතුවැති ඒ පරණ කතා කල් ඉකුත් වෙලත් දැන් ගොඩක් කල් ගියා
